نـگــاه کـن جَـلـواتِ کـتـاب نـاطـق را            به کوه طـور بـبـین سجـدۀ شـقـایق را
امـام پــنـجـم شـیـعـه پـدر شـد و حـالا            گرفـته در بغـل خویش امام صادق را

ز گوشۀ لبش، از خنده‌اش عسل ریزد

به جای نقل، خدا بر سرش زُهَل ریزد

مدیـنه بود و شبی مثـل مـاه، نـورانـی            شبی که گشت زمان غرقِ نور افشانی
شبی که حضرت باقر لبش شکوفا شد            نداشت مثل همان شب مدیـنه دورانی
خـبر رسیـد مـلائک به شـور آمـده‌انـد
ز عرش روی زمین سمت نور آمده‌اند

مدیـنـه شـاهـد مـولـود بی‌نـظـیـر شـده            عروس حضرت زهرا به او اسیر شده
به کف گـرفـته عـلـوم تـمـام عـالـم را            مـریـد جـاذبـه‌هـایـش ابـا بـصیـر شده
کـرامت و حسـناتـش شبـیه حـیـدر شد
بلاغتِ نفـسـش هـم، زُراره پـرور شد

تـولـدش خـبـر از نـورگـسـتـری دارد            شــرافـت قــدمـش ذره پــروری دارد
ملائکه همه در عرش یک صدا گفتند            عروس حضرت زهرا چه گوهری دارد
چه گوهری، که ربوده است قلب عاشق را
به صولتش زده حق مُهر و مومِ حاذق را

کرشـمه‌های نگـاهـش بهشت می‌سازد            بـرای دل‌شـده‌ها، سرنـوشت می‌سازد
خودش حـرم که ندارد، ولی دل ما را            شبیه صحن و سرا خشت خشت می‌سازد
شمـیم عـطر تنـش بوی یـاس را دارد
تــمــام زنــدگـیـش بــوی ربــنــا دارد

به یمن مقدم صادق، خزان تمام شد و            رسیده موسم شادی و، غم حرام شد و
رسیده‌اند همه بهـر تهـنـیت از عـرش            مسیـر خـانه‌اش امـروز ازدحـام شد و
همینکه بوسه ز پایش فرشته می‌چـیند
تـرانـه روی لـب جـبـرئیـل مـی‌شیـنـد

رسید و جامعه را شیعه کرد و انسان کرد            مـطیعِ امر خـدا را شبـیهِ سـلـمان کرد
لطافت از نفحـاتش چکـید و، عـالم را            به خلصت نبوی یک شبِ مسلمان کرد
رسید و داد خـدا دست او شـفـاعت را
نـوشته‌انـد به خـاک رهـش هـدایت را

نوشته‌اند به وصفش شفاعتش حتمی است            گدا که داشته باشد کرامتش حتمی است
به ما که شیعۀ اثـنی عشر شدیم، حتماً            به حشر و محشر کبری عنایتش حتمی است
مـسیـر خـانه‌اش از آسـمان گـذر دارد
بدیهی است که از عرش هم خبر دارد